Wie bestuurt jouw schip?

Ik hoorde jaren geleden iets van Dean Graziosi wat me nooit meer heeft losgelaten:
“Who’s steering your ship?”

En eerlijk?
Die vraag heeft mijn leven veranderd.

Stel je eens voor:
Je bent alleen. In een klein bootje.
Midden op een eindeloze oceaan.

Geen land in zicht.
Geen routes op papier.
Geen kaart. Geen kompas.

Alleen jij.
En de oneindige blauwe vlakte om je heen.

Dat bootje… dat ben jij.
En die oceaan? Dat is het leven.

Sommigen dobberen gewoon maar wat rond.
Geen idee waarheen.
Gaan waar de wind ze brengt.
Sommige hebben het niet door. Misschien zijn ze het vergeten.
Misschien hebben ze nooit geweten dat ze mochten kiezen.
Dat ze kunnen varen.

Anderen…
Die weten waar ze naartoe willen.
Of denken dat ze het weten.
Of hebben drie, vier bestemmingen tegelijk in hun hoofd.

Maar het moment — het echte moment — komt pas
wanneer je beseft:

“Dit is mijn boot.”
“Mijn koers.”
“Mijn leven.

En de keuze: ga ik sturen… of laat ik me drijven?

Toen ik die gedachte voor het eerst echt voelde,
veranderde er iets in mij.

Sindsdien voelt het leven anders.
Niet makkelijker.
Niet altijd zonniger.
Maar wél échter.

Vrijer.

Ik stuur. Ik kies.
Ik bepaal.

En ja, soms vaart mijn bootje een tijdje zonder duidelijke bestemming.
Soms weet ik het even niet.
Soms verlies ik mijn oriëntatie.
Maar zelfs dan…
ben ik degene die aan het roer staat.

Niet de storm.
Niet de andere boten om me heen.
Niet het nieuws, niet de stemmen, niet de verwachtingen van anderen.

Alleen ik.
En dat is oke.

En misschien —
misschien heb jij dat net zo.

Stel jezelf gewoon de vraag.
Wie bestuurt jouw schip?

Misschien zit jij ook al lang op je bootje.
Misschien was je vergeten dat jij degene bent die kan sturen.
Misschien heb je het nooit beseft.
Dat je een richting mag kiezen.
Dat je zelfs mág verdwalen —
zolang het jouw keuze is.

Want zolang je het niet zelf doet…
doet iemand anders het wel.

Bewust of onbewust.

Soms is dat de maatschappij.
Soms zijn het goedbedoelende ouders.
Vrienden.
Leraren.
Soms de angst van iemand anders die jouw koers beïnvloedt.

Zonder dat je het doorhebt, neem je hun twijfels mee aan boord.
Hun voorzichtigheid.
De overtuiging dat “normaal doen” veilig is.
Stemmen die fluisteren:
“Doe maar gewoon.”
“Wees blij met wat je hebt.”
“Niet te groot dromen, straks val je.”

En ja, ik ken dat.
Te goed.

Ook ik heb het te lang laten gebeuren.
Te veel gedobberd op andermans verwachtingen.
Te veel mezelf voorbij gevaren ook.
Altijd maar harder. Altijd maar meer.

Totdat het licht uitging.
Burn-out.
Niet cool.

Ik ben hier niet om te op te scheppen.
Ik ben hier om te zeggen:
Te weinig varen is zonde. Onbenut potentieel.
Maar té hard gaan — op een koers die niet van jou is — sloopt je net zo goed.

Dat kleine bootje…
Die oneindige oceaan…
Die metafoor bleef altijd hangen.

Want wat nou als de oceaan eigenlijk alles is?
Alle mogelijkheden.
Alle kansen.
Alle routes die je zelf mag kiezen?

Unlimited potential.
Onbekend.
Onvoorspelbaar.
Maar wél van jou.

Niet alles zal lukken.
Niet elke koers brengt je waar je dacht dat je wilde zijn.
Maar zolang jij aan het roer staat —
is het jouw keuze.